Vooral psychologisch gemotiveerde kleinestadsmozaïek van 29 bewoners door de veelvuldig bekroonde Oostenrijkse schrijver en scenarist (1966, Wenen; Ein ganzes Leben*). Het bijzondere is dat de bewoners gestorven zijn en hun verhalen ‘gehoord’ worden door een verteller, die op het kerkhof verblijft (titel) en wiens naam we pas in het laatste hoofdstuk vernemen, als ook hij gestorven is. De doden spreken over hun verschillende levens, maar er is één taboe: er mag niet over het eeuwige geheim dood gesproken worden. Het relaas van de bewoners is even divers als hun levens (van een sarcastische burgemeester via een waanzinnige pastoor tot en met een vrouw die sterft omdat ze een op vakantie opgelopen wond niet tijdig behandelt), opgedist in een sobere stijl. Een vrouw laat het bij één woord (‘Idioten’), het langste relaas telt tien bladzijden. Obligaat in het genre is dat personen in elkaars verhalen terugkeren, hier zelfs in de vorm van commentaar van twee echtelieden op hun huwelijk. Het boek wordt goed besproken, met als voornaamste kritiekpunt dat de toon niet genoeg varieert.